Mingalabar!
Blijf op de hoogte en volg Lieke
12 Oktober 2015 | Myanmar, Pagan
En dat met een hele brede, gulle lach. Dat is hoe we nu al een paar dagen overal begroet worden. We zijn namelijk inmiddels in Myanmar/Birma. Het land met één van de meest bijzondere 'democratieën' van de wereld (25% van de zetels zijn in ieder geval voor het militaire regime en vallen dus buiten de verkiezingen en je hebt minimaal 75% van de stemmen hebben om een wijziging door te voeren). Er komen verkiezingen aan dus dat belooft nog wat (en in Turkije zijn er verkiezingen een dag na onze overstap in Istanbul, we treffen het).
Myanmar dus, en wederom anders dan de andere landen, maar het blijft lastig om aan te geven op welke manier. In ieder geval gaan we er in rijkdom en welvaart telkens een stap op achteruit; Nederland naar Thailand, Thailand naar Vietnam, Vietnam naar Cambodja, en nu Cambodja naar Myanmar. Dat is ook niet zo gek met een zelfverrijkend militair regime, corruptie op grote schaal, sancties van het Westen en een inflatie van ongeveer 25% per jaar. Misschien wel door de armoede is alles veel intenser en meer puur. Het landschap is heel groen, de niet verharde wegen heel stoffig en de mensen ontzettend vriendelijk (ze spreken je hier aan uit interesse, niet perse om iets te verkopen). Het schoenen-uit beleid bij de tempels is hier strenger dan we gewend waren. Het schoonmaakbeleid helaas niet, bij terugkomst is het eerst voeten wassen.
Wederom is onze reisgids achterhaald want ontwikkelingen hier gaan zo snel. De prijzen zijn uiteraard hoger dan in de gids, soms twee keer zo duur (maar misschien ligt het deze keer ook aan de gekopieerde Lonely Planet uit 2013 die we in Cambodja voor 5 dollar hadden gekocht...). Zelfs met de dubbele prijzen zijn eigenlijk alleen de overnachtingen duur, eten is echt super goedkoop (zo duur als zelf koken in Nederland). En inmiddels zijn hier overal ATM's te vinden (die in ieder geval Bram's pinpas accepteren), terwijl we in Bangkok een klein kapitaal van Thaise Baht in splinternieuwe dollars hadden omgezet. Ook kunnen we straks deze blog gewoon uploaden met deze prima WiFi-verbinding.
Ook de nachtbus naar Bagan was buitengewoon luxe, met ieder een scherm met films, cakejes voor onderweg en airconditioning waar we het bijna koud van kregen. Dat hadden we ook wel verdiend na een stressvolle taxirit van het hotel naar het busstation. Samen met twee jongens uit Slowakije zaten we in het hotel op de taxi te wachten die niet kwam. Daarna hebben ze een andere taxi voor ons geregeld met een jonge, matig Engels-sprekende taxi-chauffeur. Hij probeerde desondanks gezellig een praatje te maken terwijl we tijdens de spits door Yangon reden. Maar wij waren al blij dat we in een taxi zaten en hadden nog niet veel oog voor het verkeer. Één van de Slowaakse jongens had het over zijn bucketlist, hij wilde graag nog eens de claxon gebruiken in het Aziatische verkeer maar het liefste een keer zelf in een taxi rijden, daar moesten we hard om lachen. Ondertussen stond het verkeer in Yangon bijna stil en het busstation lag nog een stuk buiten de stad. Plotseling zei onze chauffeur 'five minutes, five minutes' en sloeg een hobbelige zijstraat in. Daar was het ook behoorlijk donker want straatlantaarns hebben ze hier niet. Uiteindelijk stopte hij, draaide het raampje open en riep iets naar buiten. Hij stapte uit en liep naar een man die bij een gat in de grond zat en daar iets uit haalde, de chauffeur nam een fles van hem aan en liep terug naar de auto. Daarna pakte hij een trechter en goot het goedje uit de fles in de tank van de auto. We bleken dus bij het lokale tankstation aangekomen te zijn! Dat was weer eens wat anders dan in Nederland. Toen we weer wegreden, bleek de taxichauffeur niet meer op zijn plek te zitten, maar zat de Slowaakse jongen achter het stuur! Zijn droom kwam uit, zullen we maar zeggen. Met wat instructies van de 'echte' taxichauffeur en onze interpretatie ervan ('les les!' is 'left! left!'), kwamen we een heel eind. Het was echter nog steeds erg druk op de weg en de tijd begon te dringen dus onze taxichauffeur keerde terug naar zijn oorspronkelijke plek. Hij deed zijn best maar het leek erop dat we het niet gingen halen! Hij was zich zeer bewust van de resterende tijd en zette alles op alles om ons op tijd af te zetten. Dat betekende dat hij alle auto's al toeterend rechts inhaalde, vrij risicovol met allerlei mensen langs de weg en slechte verlichting. Dit leverde dus nog wat meer spanning op bij ons, maar het werkte! We kwamen op tijd aan bij onze luxe bus en de taxichauffeur was misschien nog het meest opgelucht, haha!
Nu zijn we in Bagan, een plaats met heel veel mooie tempels die best dicht bij elkaar liggen. Hier blijven we nog een nachtje en gaan door naar de volgende bestemming. Deze keer met de bus die overdag rijdt, de omgeving zou heel mooi moeten zijn.
Liefs uit Bagan,
Bram en Lieke
Myanmar dus, en wederom anders dan de andere landen, maar het blijft lastig om aan te geven op welke manier. In ieder geval gaan we er in rijkdom en welvaart telkens een stap op achteruit; Nederland naar Thailand, Thailand naar Vietnam, Vietnam naar Cambodja, en nu Cambodja naar Myanmar. Dat is ook niet zo gek met een zelfverrijkend militair regime, corruptie op grote schaal, sancties van het Westen en een inflatie van ongeveer 25% per jaar. Misschien wel door de armoede is alles veel intenser en meer puur. Het landschap is heel groen, de niet verharde wegen heel stoffig en de mensen ontzettend vriendelijk (ze spreken je hier aan uit interesse, niet perse om iets te verkopen). Het schoenen-uit beleid bij de tempels is hier strenger dan we gewend waren. Het schoonmaakbeleid helaas niet, bij terugkomst is het eerst voeten wassen.
Wederom is onze reisgids achterhaald want ontwikkelingen hier gaan zo snel. De prijzen zijn uiteraard hoger dan in de gids, soms twee keer zo duur (maar misschien ligt het deze keer ook aan de gekopieerde Lonely Planet uit 2013 die we in Cambodja voor 5 dollar hadden gekocht...). Zelfs met de dubbele prijzen zijn eigenlijk alleen de overnachtingen duur, eten is echt super goedkoop (zo duur als zelf koken in Nederland). En inmiddels zijn hier overal ATM's te vinden (die in ieder geval Bram's pinpas accepteren), terwijl we in Bangkok een klein kapitaal van Thaise Baht in splinternieuwe dollars hadden omgezet. Ook kunnen we straks deze blog gewoon uploaden met deze prima WiFi-verbinding.
Ook de nachtbus naar Bagan was buitengewoon luxe, met ieder een scherm met films, cakejes voor onderweg en airconditioning waar we het bijna koud van kregen. Dat hadden we ook wel verdiend na een stressvolle taxirit van het hotel naar het busstation. Samen met twee jongens uit Slowakije zaten we in het hotel op de taxi te wachten die niet kwam. Daarna hebben ze een andere taxi voor ons geregeld met een jonge, matig Engels-sprekende taxi-chauffeur. Hij probeerde desondanks gezellig een praatje te maken terwijl we tijdens de spits door Yangon reden. Maar wij waren al blij dat we in een taxi zaten en hadden nog niet veel oog voor het verkeer. Één van de Slowaakse jongens had het over zijn bucketlist, hij wilde graag nog eens de claxon gebruiken in het Aziatische verkeer maar het liefste een keer zelf in een taxi rijden, daar moesten we hard om lachen. Ondertussen stond het verkeer in Yangon bijna stil en het busstation lag nog een stuk buiten de stad. Plotseling zei onze chauffeur 'five minutes, five minutes' en sloeg een hobbelige zijstraat in. Daar was het ook behoorlijk donker want straatlantaarns hebben ze hier niet. Uiteindelijk stopte hij, draaide het raampje open en riep iets naar buiten. Hij stapte uit en liep naar een man die bij een gat in de grond zat en daar iets uit haalde, de chauffeur nam een fles van hem aan en liep terug naar de auto. Daarna pakte hij een trechter en goot het goedje uit de fles in de tank van de auto. We bleken dus bij het lokale tankstation aangekomen te zijn! Dat was weer eens wat anders dan in Nederland. Toen we weer wegreden, bleek de taxichauffeur niet meer op zijn plek te zitten, maar zat de Slowaakse jongen achter het stuur! Zijn droom kwam uit, zullen we maar zeggen. Met wat instructies van de 'echte' taxichauffeur en onze interpretatie ervan ('les les!' is 'left! left!'), kwamen we een heel eind. Het was echter nog steeds erg druk op de weg en de tijd begon te dringen dus onze taxichauffeur keerde terug naar zijn oorspronkelijke plek. Hij deed zijn best maar het leek erop dat we het niet gingen halen! Hij was zich zeer bewust van de resterende tijd en zette alles op alles om ons op tijd af te zetten. Dat betekende dat hij alle auto's al toeterend rechts inhaalde, vrij risicovol met allerlei mensen langs de weg en slechte verlichting. Dit leverde dus nog wat meer spanning op bij ons, maar het werkte! We kwamen op tijd aan bij onze luxe bus en de taxichauffeur was misschien nog het meest opgelucht, haha!
Nu zijn we in Bagan, een plaats met heel veel mooie tempels die best dicht bij elkaar liggen. Hier blijven we nog een nachtje en gaan door naar de volgende bestemming. Deze keer met de bus die overdag rijdt, de omgeving zou heel mooi moeten zijn.
Liefs uit Bagan,
Bram en Lieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
