Reizen

Ten tijde van schrijven zijn we al negen weken aan het reizen en we hebben al een paar manieren om te reizen de revue laten passeren, maar hier hebben we er nog een paar! Deze keer over het bijzondere Myanmar. In de afgelopen twee weken hebben we namelijk op heel wat manieren gereisd. Met de (nacht)bus, boot, pick-up, taxi, mototaxi, ebike, trein en benenwagen. Er zijn er drie die bij ons de meeste indruk hebben gemaakt: de bus, de trein en de benenwagen.

Laten we beginnen met de nachtbussen. Je hebt de gewone nachtbussen (twee stoelen aan allebei de kanten van het gangpad) en de VIP (een kant twee, andere kant een stoel). Nu vinden wij onszelf geen very important person maar na onze wisselvallige ervaringen gingen we toch voor de VIP-variant. Flesje water, schoon warm dekentje, eigen tv'tje, lekkere stoelen, kortom een goede keus. Net zoals in andere landen klopt de aankomsttijd niet, al kom je hier eerder in plaats van later aan. Dit had tot gevolg dat we op een bepaalde plek om 2 uur 's nachts aankwamen in plaats van de aangegeven 4-5 uur... Tja, daar sta je dan. Gelukkig hadden we ons (uiteraard) goed voorbereid en zagen we dit aankomen. Zodoende lagen we om 3 uur lekker te slapen op onze gereserveerde hotelkamer!

De trein. Je hebt upperclass en ordinairy class. In Nederland zou de upperclass ongeveer 4e klasse zijn. Je hebt veel beenruimte want de stoelen kunnen 360 graden gedraaid worden (dus nooit achteruit rijden), dat is heel fijn. Maar wij kregen onze 2-zitter na het draaien niet meer goed vast dus dat gaf een extra dimensie aan het hobbelen. Ook waren de stoelen doorgezakt en er werd door Lieke een muis gesignaleerd. Wel is er railcatering aanwezig, vrouwen dragen schalen met eten op hun hoofd en verkopers roepen alsof ze op de markt staan in plaats van een overzichtelijke treincoupé. Verwacht geen cappuccino (wel heerlijke 3-in-1 koffie) maar allerlei locale snacks en rijstgerechten. De snelheid van de trein is wisselend. De topsnelheid wordt snel bereikt (moto's en auto's rijden je dan met gemak voorbij, maar je wordt dan net niet meer ingehaald door vogels) en het is soms wat hobbelig. Onze beschrijvingen gingen van paardrijden (galop) tot een kudde olifanten uit junglebook. Gelukkig waren we er na de ruim 10 uur wel aan gewend. Mocht je ooit naar Myanmar gaan, pak in ieder geval ergens de trein. Zie het meer als attractie waarbij je ook nog van A naar B komt dan een manier van reizen en geniet. De omgeving zie je pas echt goed vanuit de trein, er komen kinderen richting spoor rennen om te zwaaien en de stations zijn al een bezienswaardigheid op zichzelf. Overigens is een stel oortjes of oordoppen geen slecht idee. De trein maakt een hoop herrie, en de verkopers dus nog meer.

De benenwagen: de trek van Kalaw naar Inle Lake. In 3 dagen 60 kilometer lopen en slapen bij een locale familie en in een klooster op matjes/dekens van een paar centimeter. Omdat het anders te makkelijk zou worden hebben we ook nog een paar stevige buien gehad (de nieuwe regenjassen doen het een stuk beter dan de inmiddels kapotte poncho's) en werd alles behoorlijk glibberig. De "weg" liep af en toe door vlot stromende beekjes, steile afdalingen en rotsen. Wij waren vooral blij met onze bergschoenen, onze groepsgenoten glibberden op vans/all stars. Ondanks dit allemaal was het echt super mooi en is het voor ons allebei een van de meest gedenkwaardige momenten van de reis.

Inmiddels zijn we op Ko Chang, een Thais eiland. In deze supertoeristische setting laten we ons nog een paar dagen verwennen met lekker eten, een mooie kamer, fijne douche en het strand. En een ontzettend lekker zonnetje. Tot over een week!